De Poppenspeler

In ’t paradijs,

Waar Adam woonde met zijn Eef

Zoals de Genesis beschreef,

Was alles koek en ei

Tot Eva dacht:

‘‘k Ken elke hoek van dezen Hof

Is ’t zondig om te kijken of

Er meer is dan verwacht?’

Ze ontdekte de Boom van de Kennis van Goed en Kwaad!

In de ban van de boom

Die God verboden had

Met die appel aan die tak

De slang die sissend sprak

Eén beet van de vrucht

Was die een zonde waard

Want nu zagen ze elkaar

Zoals God hen had gemaakt…

Poedelnaakt!

Curieuzeneuzemosterdpot

God bedot, ’t gebod verbrodt

Mannen, hoed u dus altijd

Voor des wijfs nieuwsgierigheid!

MANNEN

Hoog – Zwaai – Houw – Maai

Hoog – Zwaai – Houw – Maai

Met de zon in mijn nek

En die brandt als de hel

Maar geen kracht der natuur kan me deren

 We werken als gek

Met het zweet op ons vel

Des te groter ‘t besef dat we leven

‘t  Is labeur maar een plicht

Die getrouw dient verricht

‘t Brood moet op tafel verschijnen

Elke houw van de zeis

Brengt ons stapvoetsgewijs

Naar het eind dus wat rest ons dan zwijgen

 VROUWEN

Buk – Graai – Bind en Zwaai

Buk – Graai – Bind en Zwaai

Onze blik op de grond

Die geen afleiding ziet

Elke schoof duurt zolang als een bede

 Met de ruggen gekromd

Het gebed als een lied

Dus de kans op verveling vermeden

Ons gezang op het veld

Liefdevol wordt verteld

Ver in de omtrek te horen

En de kracht wordt geput

Als de hemel gestut

Boven zuilen gevormd door het koren

 SAMEN

Hoog/Buk – Zwaai/Graai – Houw/Bind – Maai/Zwaai

Hoog/Buk – Zwaai/Graai – Houw/Bind – Maai/Zwaai

 MANNEN

Mijn huid is getaand

Door de brandende zon

‘k Zal de teugels van ’t werk dan pas vieren

 Als het koren gebaand

en in strak peloton

De goudgele akkers zal sieren

VROUWEN

Het eelt in mijn hand

Zit ook diep op mijn ziel

Maar de glimlach verbergt alle zorgen

 Geen klagen houdt stand

’t Is een nobele stiel

En wie zegt ons wat brengt ons de morgen

SAMEN

En de Heer maakt ons diets

Zonder zweet komt er niets

Werken zal moeten, geen wijken

Of dat werk wordt beloond

Met een plaats aan Zijn troon

Zal na ’t aardse bestaan moeten blijken

Margots Moeder

Toen ik hem zag

In die veel te grote jas

Met die onbeholpen lach

Die ik als arrogantie las…

’t Was een jongen, nog geen man

 En wat wisten wij ervan

Voor de liefde amper klaar

Toch veroordeeld tot elkaar…

Gebed of tranen hielpen niet

Trouwen zou ik, geen ontkomen

Mijn leven was voorbij voor het begon

Maar slijten deed het, dat verdriet

Omdat hij gaf wat was ontnomen 

En mettertijd mij langzaam voor zich won

Want wat ik kreeg

Was zijn liefdevol respect

Dat gemeend was en oprecht

Maar daarover liever zweeg

’t Was een man van weinig woord

Een gevoel werd snel gesmoord

Want wat wisten wij ervan

Ik amper vrouw, hij amper man

Kinderen kwamen, ons geluk

Samen namen wij de horde

Schouders bleken sterker met ons twee

Elke dag werd stil geplukt

Niemand had de tijd te morren

We deinden op de golf van ’t leven mee

En toen hij ging

En ‘t moment van afscheid kwam

Kwam ‘t besef dat deze man

 Mij zo gaarne had gezien

Diezelfde glimlach op zijn mond

Die ik toen verwaandheid vond

Waarvan ik plots helaas begreep

Dat die uit schuchterheid verscheen…

Pierre

Was mijn hart van porselein

Dan brak het nu in duizend stukken

Zou verliefd zijn nooit meer lukken

Dan hielp geen medicijn

Had ik geweten dat zo’n hart

Met dat breken werd geplaagd

Dan had ik uit bescherming

Om een hart van staal gevraagd

Wat voel ik nu?

Verdriet of haat?

Voor hem – die schurk - , voor haar?

Die mij miserabel maakt

En mij gebroken achterlaat

Maar hoe kan ik iemand haten

Die ik zo innig heb bemind

Ik kan alleen maar hopen

Dat zij weer mijn liefde vindt

Was mijn hart van porselein

Dan viel het, hoop ik, nog te lijmen

Dan was ze snel opnieuw de mijne

Zo zou het altijd moeten zijn

De liefde smaakt nu zuur

Maar niets kan zoeter zijn

Misschien moet ik het ruilen

Voor een hart van marsepein…

En ik bid dat ze begrijpt

Dat ze voorzichtiger moet zijn

En behoed het van te breken

Mijn hart van porselein